Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Fernando Pessoa (Alvaro de Campos) - Θαλασσινή Ωδή




Μια συμφωνία αισθήσεων αναδύεται, αταίριαστη και παρόμοια
Μια ενορχήστρωση στο αίμα μου θυελωδών εγκλημάτων
Σπασμωδικών οργίων αίματος που αντηχούν στον ωκεανό
Λυσσομανώντας σαν καυτή καταιγίδα στην ψυχή μου
Ένα καυτό νέφος σκόνης που θαμπώνει την διαύγειά μου,
Κάνοντάς με να τα βλέπω και να τα ονειρεύομαι όλα αυτά μέσα απ' το δέρμα και τις φλέβες μου μονάχα!

Πειρατές και πειρατεία, καράβια και η στιγμή,
Η θαλασσινή εκείνη στιγμή που αρπάζεται το θύμα,
Και ο τρόμος των φυλακισμένων προσεγγίζει την τρέλα--εκείνη η στιγμή
Με όλα της τα εγκλήματα, τον τρόμο, τα καράβια, τους ανθρώπους, τη θάλασσα, τον ουρανό, τα σύννεφα
Τους ανέμους, το γεωγραφικό μήκος και πλάτος, τις κραυγές--
Πόσο θα θελα στην Ολότητά τους να γίνουν το σώμα μου στην Ολότητά του,
υποφέροντας,
Το σώμα μου και το αίμα μου, όλο μου το είναι σα μια παλλόμενη μπλαβιασμένη μάζα
Να εκρήγνυται ανθίζοντας, σαν τη φαγούρα μιας πληγής, στην ανύπαρκτη σάρκα της
ψυχής μου!

Να γίνω ένα με όλα αυτά τα εγκλήματα, κομμάτι
Όλων αυτών των επιδρομών πάνω στα πλοία, των σφαγών, των βιασμών!
Να είμαι ό,τι συνέβει εκεί που λαφυραγώγησαν!
Να είμαι όλα όσα έζησαν και πέθαναν εκεί που έλαβαν χώρα οι ματοκυλισμένες τραγωδίες!
Να είμαι το άθροισμα της πειρατείας στην ακμή της
Και το άθροισμα των θυμάτων, με σάρκα όμως και οστά, όλων των πειρατών του κόσμου!

(Από το radical desire)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου