Η φόρμουλα του «αναγκαίου κακού»

kathimerini.gr

Του Παντελη Μπουκαλα

Ωστε λοιπόν, αν ασπαστούμε όσα διατείνονται οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά τους να πείσουν τους διαμαρτυρόμενους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, η περαίωση είναι «αναγκαίο κακό». Είναι δηλαδή αναπόφευκτος ο εμπαιγμός των φορολογικώς συνεπών και αναπόδραστο το συχωροχάρτι σε όσους οφείλουν στη συστηματική φοροδιαφυγή ή και τη φοροκλοπή μέγα μέρος του πλούτου τους και του κοινωνικού ή και παραπολιτικού τους κύρους. Σαν αναγκαίο κακό μάς παρουσιάζουν επίσης οι κυβερνητικοί τη σκοπούμενη εκχώρηση του Ελληνικού στους κεφαλαιούχους του Κατάρ, παρότι ακόμα ακούγονται τα αστροπόβροντα που είχε εξαπολύσει ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου μόλις ενάμιση χρόνο πριν, ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, ότι «αποτελεί εγκληματική πολιτική το ξεπούλημα και των τελευταίων ελεύθερων χώρων που έχουν απομείνει στην πόλη».

Σαν αναγκαίο κακό εμφανίζουν επίσης το Μνημόνιο, για την επιβολή του οποίου κατέβαλαν εργώδεις προσπάθειες οι κυβερνώντες, όπως άλλωστε και οι κατά δήλωσή τους αντιμνημονιακοί της Νέας Δημοκρατίας. Με τη φόρμουλα του αναγκαίου κακού νομιμοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα τα αυθαίρετα, το ίδιο άλλοθι επιστρατεύεται για να συγχωρεθεί η μερική ή πλήρης ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, το ίδιο τέχνασμα θα χρησιμοποιηθεί πιθανότατα και για να δικαιολογηθεί προχείρως το σφράγισμα νοσοκομείων. Και για να μη λησμονούμε τη μέγιστη πληγή, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, σαν αναγκαίο κακό μάς είχαν παραστήσει πράσινοι και γαλάζιοι την απευθείας ανάθεση των χρηματοβόρων (των ελλαδοβόρων μάλλον) έργων, διότι πίεζε λέει ο χρόνος και δεν υπήρχε η δυνατότητα για διαγωνισμούς και λοιπές πολυτέλειες. Και όπως πάντοτε, επρόκειτο γα κατασκευασμένη «ανάγκη».
Το ξέρουμε πως «ανάγκα δ’ ουδέ θεοί μάχονται»· σοφός άνθρωπος το είπε, ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους Επτά, κάτι παραπάνω κατείχε.
Ξέρουμε επίσης πως οι πολιτικοί μας δεν είναι θεοί, παρότι το συνηθίζουν να μεσσιανίζουν και παρότι αρέσκονται να τους λατρεύουν σαν είδωλα οι πιστοί τους. Ουδείς λοιπόν απαιτεί να αναμετρηθούν με την Ανάγκη ως Ειμαρμένη. Αλλα, ανθρώπινα πράγματα αναμένει κανείς. Να δρουν εγκαίρως, όταν ανοίγει κάποια πληγή και τη βλέπουν, όταν δηλαδή είναι ακόμα αντιμετωπίσιμη, να μην την αφήνουν να βαθαίνει ώστε κατόπιν να κρυφτούν πίσω από το αναπόδραστον του πράγματος. Και να σέβονται ελαφρώς τα ίδια τους τα λεγόμενα, τις «κάθετες δεσμεύσεις» τους, ώστε να μην εκτίθενται, να μην αυτοπαραδίδονται στον δημόσιο καγχασμό ως κραυγαλέα ασυνεπείς ή απλώς ως επαγγελματικά ψευδολογούντες. Την πληγή της φοροαποφυγής, λόγου χάρη, φυσικά και την έβλεπαν και οι νυν κρατούντες και οι προκάτοχοί τους· δισεκατομμύρια χάνονταν, όχι λιανά. Προτίμησαν όμως να μην ενοχλήσουν τους φοροφυγάδες, γιατί ανάμεσά τους βρίσκονταν και «δικά τους παιδιά», και στυλοβάτες του συστήματος εν γένει. Δεν πρόκειται λοιπόν για «αναγκαίο κακό» ούτε στην περίπτωση της περαίωσης ούτε και σε καμία άλλη. Για την πολιτική ως εμβρυουλκό και τροφό του κακού πρόκειται, το πέρας της οποίας, δυστυχώς, παραμένει αόρατο.