Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της αποτυχίας. Στην Αμερική όταν μια τράπεζα αποτύχει, το FDIC αναλαμβάνει την τράπεζα, αναπληρώνει τις καταθέσεις (αν χρειαστεί) και στη συνέχεια πουλάει τα πάγια σε άλλη τράπεζα, τις περισσότερες φορές σε τιμές ευκαιρίας.
Οι καινούργιοι ιδιοκτήτες έχουν κίνητρο να είναι επιφυλακτικοί, διότι γνωρίζουν ότι θα έχουν την ίδια μοίρα όπως και οι προηγούμενοι.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τράπεζες δεν πέφτουν έξω, σημαίνει απλά ότι οι νομισματικές αρχές κλείνουν γρήγορα τράπεζες που έχουν περάσει στο κόκκινο, με σκοπό να μην επιδεινωθεί η κατάσταση. Το γεγονός ότι αποτυχημένες τράπεζες ανακυκλώνονται με τόσο ταχύ ρυθμό, σημαίνει ότι οι χασούρες είναι περιορισμένες.
Το ρητό "cut your losses short" δεν έχει βγει τυχαία. Επίσης σημαίνει ότι η μόχλευση του συστήματος μετριάζεται, διότι κάθε φορά που σκάει κάτι, οι χασούρες και διαγραφές προβληματικών παγίων αφαιρούν ατμό (μόχλευση) από το σύστημα.
Αυτή η ανακύκλωση αποτυχημένων τραπεζών, είναι η δύναμη πίσω από το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα. Διότι η αγορά συνεχώς παίρνει τις χασούρες και αναπληρώνονται τα κεφάλαια στο σύστημα, με αποτελέσματα να υπάρχει ένα υγιές τραπεζικό σύστημα.
Το γεγονός και μόνο ότι οι Ευρωπαίοι έχουν ανακοινώσει ότι η Ελλάδα θα είναι η μόνη περίπτωση που μπορεί να γίνει κούρεμα είναι έγκλημα.
Κατ΄ αρχάς σημαίνει ότι όλοι αυτοί που έχουν αναλάβει ρίσκο πέραν των δυνατοτήτων τους θα πάρουν συγχωροχάρτι. Επίσης σημαίνει ότι οι φορολογούμενοι θα πρέπει να πληρώσουν για το υπερβολικό ρίσκο που ανέλαβε ο τραπεζικός κλάδος και τέλος, σημαίνει μια καταπάτηση των κανόνων της αγοράς και ότι θα αποτραπεί να τηρηθεί το εθιμικό δίκαιο των αγορών.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν θα μειωθεί η μόχλευση στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και πάνω από όλα, οι Ευρωπαίοι έχουν γράψει στα παλιότερα των υποδημάτων τους το moral hazard.
Οι της Ευρώπης έδωσαν το πράσινο φως στους Ευρωπαίους τραπεζίτες να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν, δηλαδή να είναι ανεύθυνοι και να συνεχίσουν να ποντάρουν σε λάθος άλογα σαν να μην τρέχει τίποτα. Τα διάφορα ειδικά ταμεία (ESM, EFSF κτλ) θα αναλάβουν να τους αγοράσουν τα προβληματικά ομόλογα που δεν έπρεπε να αγοράσουν εξαρχής.
Αντί οι Ευρωπαίοι να κρατικοποιήσουν τα προβληματικά πάγια και στη συνέχεια να τα πουλήσουν στην αγορά, αφήνοντας τις αγορές να κάνουν χρήση των παγίων αυτών με τον καλύτερο τρόπο που θεωρούν αυτές, συνεχίζουν και χρηματοδοτούν ένα αποτυχημένο μοντέλο που θα συνεχίσει να παράγει χασούρες για τους φορολογούμενους.
Το γεγονός ότι οι της Ευρώπης διαμήνυσαν ότι δεν θα γίνει άλλο κούρεμα εκτός Ελλάδος, πάνω από όλα είναι ανεύθυνο. Το μόνο που θα καταφέρουν με τέτοιες δηλώσεις είναι να δοθεί η ευκαιρία σε κάποιο θεσμικό να πουλήσει τις θέσεις του σε καλύτερες τιμές. Τούτο βέβαια, αν υποθέσουμε ότι θα τσιμπήσει η αγορά και θα μειώσει τις αποδόσεις στα περιφερειακά ομόλογα της Ευρώπης, που ειλικρινά δεν το βλέπω.
Κάνουν πάρα πολύ μεγάλο λάθος στην Ευρώπη, νομίζοντας ότι η εξαγγελία του Ελληνικού PSI είναι η αιτία που χειροτέρεψε η κατάσταση στην αγορά των περιφερειακών Ευρωπαϊκών ομολόγων. Αυτό που προκάλεσε την εκτόξευση των Ιταλικών spreads δεν ήταν το Ελληνικό PSI, αλλά το γεγονός ότι η αγορά βλέπει ότι μελλοντικά η Ιταλία θα έχει παρόμοιο πρόβλημα με την Ελλάδα.
Το πρόβλημα δηλαδή δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά το γεγονός ότι η Ιταλία ακολουθεί τα ελληνικά βήματα.
Ως εκ τούτου, το να λες ότι δεν θα γίνει κούρεμα σε καμία άλλη χωρά δεν θα λύσει το πρόβλημα, διότι το πρόβλημα δεν είναι το κούρεμα, αλλά το υψηλό χρέος της Ιταλίας.
Ο ευκολότερος τρόπος για να επιβάλει η Γερμανία μια δημοσιονομική πειθαρχεία, είναι ακριβώς να επιμένει ότι θα γίνει κούρεμα όπου χρειαστεί.
Διότι αν η αγορά δεν θα δανείζει την Ιταλία, τότε αναγκαστικά η Ιταλία θα πρέπει να μειώσει τις δαπάνες της, ή να πληρώσει επιτόκια της τάξεως του 7% σήμερα και ίσως 10% του χρόνου.
Τι πιο εύκολο να επιβληθεί η πειθαρχεία που επιθυμεί η Γερμανία, από την αυτορύθμιση που μόνο η αγορά η ίδια μπορεί να προσφέρει;
Η οικονομική σταθερότητα που επιθυμούν ορισμένοι στην Ευρώπη, δεν θα πραγματοποιηθεί με δημοσιονομική πειθαρχία. Ο λόγος είναι διότι δεν μπορείς να πετύχεις δημοσιονομική πειθαρχεία, όταν μια ύφεση (σαν αυτή που θα έχει του χρόνου η Ιταλία) μειώνει συνεχώς την οικονομική δραστηριότητα με αποτέλεσμα τα δημόσια έσοδα (σαν την Ελλάδα) να μειώνονται συνεχώς και δεν θα προλαβαίνεις να μπορείς να εξυπηρετήσεις τους πιστωτές σου.
Το μόνο που θα καταφέρει να κάνει η Ευρώπη με αυτή την πολιτική είναι να αναβάλει (όχι να αποτρέψει) την ανακύκλωση των αποτυχημένων επιχειρήσεων, κάτι που θα κοστίσει περισσότερο στην Ευρώπη στο μέλλον, τόσο σε χρήμα όσο σε αποδοτικότητα, διότι αυτές οι αποτυχημένες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να αποδώσουν καλύτερα αν άλλαζαν διευθυντικό προσωπικό και μετόχους.
Δυστυχώς η πολιτική που ακολουθεί η Ευρώπη δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα, καθώς θα καθυστερήσει να επιβληθεί το εθιμικό δίκαιο της αγοράς και να ανακυκλωθούν αποτυχημένες επιχείρησης και να τιμωρηθούν διευθυντικά στελέχη που, αποδεδειγμένα έχουν αποτύχει.
Το να κάνει κάποιος λάθος είναι ένα πράγμα, το να μοχλεύει όμως αυτό το λάθος, συνεχίζοντας την ίδια λανθασμένη και αποτυχημένη πολιτική, στο τέλος της ημέρας, άπλα θα χειροτερεύσει τα πράγματα.
george.kesarios@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου