Για ποιο πράγμα να πανηγυρίσω;

Τωρα που έφτασε η ώρα των πανηγυρισμών, εγώ ο άθλιος δεν ξερω για ποιο πράγμα να πανηγυρίσω.

Να πανηγυρίσω που το χρεός μπορεί-που δεν νομίζω- να γίνει βιωσιμο(που λέει ο λόγος δηλαδή), στο 120% το 2020, δηλαδή εκεί που ήταν 2 χρόνια πριν όταν ξεκίνησαν όλα; Τι λέμε τώρα; Εδω δεν ξερουμε τι θα γίνει σε ενα μηνα, κι εκείνοι βγαζουν εκτιμηση για την πιο απρόβλεπτη χωρα του πλανήτη, για το 2020, στη μεση μιας άγνωστης διάρκειας, εντασης και εξέλιξης διεθνούς παρακαλώ κρίσης όπως είπε κι ο πολύς κ.Τρισέ σήμερα; Μάλλον ψάχνουν για εντελώς ηλίθιους ή εντελώς υποτακτικούς.

Να πανηγυρίσω που τα βρίσκουν-λέμε τώρα- μια παράνομη κυβέρνηση με τους απατεώνες τζογαδόρους παγκόσμιους τραπεζίτες, αδιαφορώντας π.χ. για το αν αυτό στοιχίσει τη χρεοκοπία των Ταμείων. Αν έπρεπε κάποιοι αμεσως να εξαιρεθουν  ακόμη κι από ολοκληρωτική μονομερή άρνηση χρεους αυτοι θα έπρεπε να είναι τα ασφαλιστικά Ταμεία. Κι όμως...
Να πανηγυρίσω που προχωράμε στο κεντρικό μενού της εξαθλίωσής μας που είναι η νεα δανειακή σύμβαση; Ξέροντας καλά και το ποιοί θα είναι οι όροι που θα απαιτηθούν αλλά και το ότι τα δανεικά αυτά δεν υπάρχουν αλλά θα δημιουργηθούν και θα ζητηθούν από το μέλλον, δηλαδή από τα παιδιά μου; Ωραίος θα είμαι αν το κάνω...
Να πανηγυρίσω που ηδη ζητουν και νεες παραχωρήσεις εθνικής Ανεξαρτησίας όπως ξένο επίτροπο, δηλαδή κάτι σαν Πρωθυπουργό, και πλήρη παραχώρηση του δημοσιονομικού ελέγχου-δηλαδή απολύω αύριο όλο το Δημόσιο αν θέλω!- με άμεσο λογικό στόχο να ζητήσουν και το ίδιο το Ταμείο για να πληρώνουν αυτοί όποιον θέλουν,όσο θέλουν,όποτε θέλουν;

Δεν θα το κάνω λοιπόν. Ας πανηγυρίσουν μόνοι τους.