Οι άνθρωποι αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας δηλαδή, όχι τίποτα εξωγήινοι, φαίνεται πως το είχαν πάρει απόφαση ότι ένας νέος εμφύλιος δεν είναι απλώς επί θύραις αλλά είναι του χεριού τους να τον ξεκινήσουν και να τον κερδίσουν.
Μόνο τις ξιφολόγχες δεν είδαμε μέχρι στιγμής σε καμία φωτογραφία. Ακονίζονταν φαίνεται στα πεζοδρόμια μόνες τους, για να είναι έτοιμες τη στιγμή της τελικής εφόδου, και δεν προλάβαιναν να πάρουν μέρος σε ηρωικές πόζες. Είδαμε όμως πιστόλια. Καραμπίνες. Καλάσνικοφ. Μαχαίρια. Σπαθιά. Και στολές παραλλαγής. Και αρβύλες. Και χέρια τεντωμένα στον χιτλετικό χαιρετισμό. Χέρια ανδρών και γυναικών. Αλλά και παιδικά. Γιατί το αφιόνισμα πρέπει να γίνει νωρίς, ώστε μόλις πατήσουν το ποδαράκι τους στο δημοτικό τα προσηλυτισμένα πιτσιρίκια, να βάλουν τάξη στην τάξη τους. Να δώσουν μαθήματα στη δασκάλα τους και να τη φοβίσουν, πως αν τους αντιμιλήσει, θα φέρουν τον μπαμπά και την παρέα του. Και να κόψουν την τάξη στα δύο, από δω οι καθαροί, από κει οι εκ γενετής λεροί, όσοι έτυχε να μη γεννηθούν Ελληνες. Και όχι απλώς Ελληνες βέβαια, αλλά Ελληνες με τη βούλλα.
Στην παραλία; Με το όπλο στα χέρια. Στο βουνό; Με τα χέρια αρματωμένα. Στο σπίτι; Με τα χέρια να χαϊδεύουν κουμπούρια και καλάσνικοφ. Αφού το ’χε πει ένας εξ αυτών, πως δεν μπορεί να αποχωριστεί το όπλο του ούτε όταν πέφτει για ύπνο, να δει όνειρα με τον εξαδάκτυλο Μεγαλέξανδρο στην Κόκκινη Μηλιά. Τουρλού είναι τα όνειρα. Το είχε πει και ο Φρόυντ, με πιο επιστημονική ορολογία είναι η αλήθεια, με μηχανισμούς συμπύκνωσης κτλ. Τώρα, μπροστά σε τόσες φωτογραφίες οπλοφορίας, ίσως να προχωρούσε σε διάγνωση περί ένοπλου ναρκισσισμού, οπλολαγνίας ή φετιχισμού της κουμπούρας και να συμβούλευε αποχή από τους «300» επί εξάμηνο.
Αλλά το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο, δεν εξαντλείται στην ψυχολογική του διάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας δηλαδή, όχι τίποτα εξωγήινοι, φαίνεται πως το είχαν πάρει απόφαση ότι ένας νέος εμφύλιος δεν είναι απλώς επί θύραις αλλά είναι του χεριού τους να τον ξεκινήσουν και να τον κερδίσουν. Και ετοιμάζονταν. Δεν ήταν κουβέντες του αέρα τα ξιφολογχικά και τα «θα γυρίσουμε και η γη θα τρέμει». Πίστευαν τον αρχηγό τους λέξη προς λέξη, κρωγμό προς κρωγμό. Αναζητούσαν λοιπόν πολεμοφόδια. Και εκπαιδεύονταν. Ιδεολογικά, με φροντιστή τον κ. Κασιδιάρη, και στρατιωτικά, με δασκάλους τους και κάποιους αξιωματικούς του στρατού. Και έκαναν το βαρύ κομμάτι της προπόνησής τους ξεμοναχιάζοντας μετανάστες ή σταμπαρισμένους αντιφασίστες. Ενας γερός ξυλοδαρμός το πρώτο στάδιο, μια μαχαιριά το δεύτερο. Και οι σφαίρες στη θαλάμη τους, εν αναμονή του συνθήματος της εφόδου.
Προχθές στη Βουλή ο κ. Κασιδιάρης έβρισε τους πάντες σαν «κλέφτες, απατεώνες, προδότες και πουλημένους». Το μίσος των λέξεων και των ματιών του σε έπειθε ότι αν δεν είχαν μπει οι πύλες ελέγχου στη Βουλή, να πιάνουν τους κουμπουροφόρους, ίσως η ρητορική της βίας περνούσε και στην υλική της φάση. Χθες, πάντως, είπε ότι τα όπλα ήταν απομιμήσεις, airsoft. Μα τόσο καμάρι, τέτοιες πόζες, με ρεπλίκες από πλαστικό; Τι σόι μυαλό κυβερνάνε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου