Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: Για το ρεαλισμό

ριζοσπάστης

 Ο Μπρεχτ μιλά για το ρεαλισμό, έχοντας πάντα στη συνείδησή του του το λαό, τα βάσανά του, τις ανάγκες του. Λέει συγκεκριμένα: «Ενάντια στην αυξανόμενη βαρβαρότητα υπάρχει μόνο ένας σύμμαχος: ο λαός που τόσο πολύ υποφέρει απ' αυτήν. Μόνο από το λαό μπορεί να περιμένει κανείς κάτι. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι πρέπει να στραφούμε στο λαό και πιο αναγκαίο από ποτέ να μιλήσουμε τη γλώσσα του.

Ετσι, τα συνθήματα λαϊκότητα και ρεαλισμός συσχετίζονται με τρόπο φυσικό. Είναι προς το συμφέρον του λαού, των πλατιών εργαζόμενων μαζών να παίρνουν από τη λογοτεχνία πιστές στην πραγματικότητα απεικονίσεις της ζωής, και οι απεικονίσεις αυτές εξυπηρετούν πραγματικά το λαό, τις πλατιές εργαζόμενες μάζες, γι' αυτόν το λόγο πρέπει απαραίτητα να είναι κατανοητές και αποδοτικές, άρα λαϊκές».

Παρουσιάζουμε, επίσης, ένα κείμενό του για τα δοκίμια του Γκέοργκ Λούκατς. Εχει τη σημασία του, γιατί ο Μπρεχτ δεν κάνει απλά διαπιστώσεις αλλά δίνει, πάλι από τη σκοπιά του λαού απάντηση στο ερώτημα που βάζει. Ποιο ερώτημα βάζει; «Κάποτε αναρωτήθηκα γιατί ορισμένα δοκίμια του Γκέοργκ Λούκατς έχουν κάτι που δεν είναι ικανοποιητικό, παρ' όλο που περιέχουν τόσα αξιοσπούδαστα πράγματα». Και να πώς απαντά: «Η στιγμή της συνθηκολόγησης, της υποχώρησης, η ουτοπιστική και ιδεαλιστική στιγμή, η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται στα δοκίμια του Λούκατς και την οποία σίγουρα θα ξεπεράσει, είναι αυτό που κάνει τις αξιοσπούδαστες εργασίες του μη ικανοποιητικές, είναι αυτό που δίνει την εντύπωση ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η απόλαυση κι όχι ο αγώνας, η διέξοδος κι όχι η προέλαση».
***
Για το ρεαλισμό

Δεν έχω την εντύπωση ότι θα χειριζόμασταν το θέμα μας ιδιαίτερα καλά, το θέμα του ρεαλισμού στη λογοτεχνία. Οι αδυναμίες των κύριων εξπρεσιονιστικών έργων δεν υποδείχθηκαν μόνο από ρεαλιστές. Η έννοια του ρεαλισμού εμφανίστηκε πολύ περιορισμένα, σχεδόν είχε κανείς την εντύπωση ότι επρόκειτο για μια λογοτεχνική μόδα με κανόνες που βγήκαν από μερικά αυθαίρετα διαλεγμένα έργα. Είναι σαν να πατάμε μερικά εξπρεσιονιστικά έργα σ' ένα μπρούντζινο βαρέλι και ν' απολαμβάνουμε το χυμό έχοντας την έκφραση της δυσαρέσκειας,

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Ένα άρθρο της Αυγής, βγαλμένο μέσα από την ακραία νεοφιλελεύθερη δεξιά και η απάντηση του Ριζοσπάστη.

Αριστερά και πολιτική

Όποιος ξέρει να διαβάζει, ξέρει και τι είδους κροκοδείλια είναι τα δάκρυα της Αυγής για τους πολίτες που θίγονται από τις απεργίες. Σαν τα δάκρυα του ΣΚΑΪ, σε κάθε απεργία. Αν δεν παρακολουθείτε ΣΚΑΪ τότε δεν ξέρετε πόσο μοιάζουν τα χυδαία επιχειρήματά του ντυμένα με τα λόγια πόνου, για τους πολίτες, της Αυγής.


Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Από καιρό οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ έβριζαν τους απεργούς και κάποιοι απο αυτούς έλεγαν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ φασίστες!!! Έτσι έμαθαν να αντιμετωπίζουν το ΚΚΕ και από πάνω να το βρίζουν γιατί δεν κάνει… συμμαχία μαζί τους!



Πρώτα διαβάζουμε το επίσημο υβρεολόγιο από τον ΓΓ του υπ. Εργασίας και μετά διαβάζουμε τα άρθρα. Γιατί διαφορετικά θα πείτε τον Ριζοσπάστη… συκοφάντη της Αυγής!!!



Αυγή 29/6/2017

Κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των πολιτών” οφείλει να είναι ζυγισμένη και να μην προκαλεί τεράστιες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμες για την εθνική οικονομία

Στα βασικά συνδικαλιστικά μαθήματα διδάσκεται ότι η απεργία είναι το έσχατο μέσο του εργαζόμενου για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πριν από την προκήρυξη μιας απεργίας ο κλάδος πρέπει να έχει ενημερώσει και την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων, ώστε να έχει τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη. Πριν από την απεργία διαβουλεύεσαι με αυτόν από τον οποίο εξαρτώνται τα αιτήματά σου, αφού έχεις τεκμηριώσει τις απαιτήσεις σου και έχεις προειδοποιήσει ότι, αν δεν γίνουν σοβαρές παραχωρήσεις, θα αντιδράσεις. Στάσεις εργασίας στην αρχή, ορισμένου χρόνου απεργιακές κινητοποιήσεις μετά, πριν τελικά, έχοντας εξαντλήσει όλα τα μέσα συνεννόησης, φτάσεις στην απεργία διαρκείας. Διότι στις απεργίες, εκτός από τη νίκη, υπάρχει η ισοπαλία, υπάρχει και η ήττα, υπάρχει και η πανωλεθρία, όπως συνέβη πριν από 35 χρόνια στην απεργία της Pirelli στην Πάτρα.

ΑΦΟΡΜΗ για τον συγκεκριμένο πρόλογο είναι η απεργία των εργαζομένων στους δήμους με αιχμή πίεσης της απεργία στην αποκομιδή των σκουπιδιών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση απεργούν οι μόνιμοι με τους έκτακτους ως ένδειξη συμπαράστασης για τη μονιμοποίησή τους. Και καλά όλοι οι έκτακτοι να καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Στους δήμους όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια τι θα κάνουν οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες; Από ποια ταμεία θα πληρώνονται και τι θα συμβαίνει όταν ο προϋπολογισμός του δήμου δεν επαρκεί; Οι φορολογούμενοι που θα κληθούν να καλύψουν τα ταμειακά ελλείμματα των δήμων δεν έχουν δικαίωμα λόγου; Αντέχουν νέα βάρη στις σημερινές συνθήκες;

Ο συγκεκριμένος κλάδος, όπως και πολλοί άλλοι, οφείλουν, επειδή το απεργιακό όπλο τους δημιουργεί κινδύνους στη δημόσια υγεία και ζημιές στην αγορά, τούτη την τουριστική περίοδο, να είναι προσεκτικοί και συνετοί στην χρήση της τελευταίας λύσης. Της απεργίας. Εξάλλου κάθε απεργιακή κινητοποίηση που στηρίζεται στην “ομηρεία των πολιτών” οφείλει να είναι ζυγισμένη. Και η συγκεκριμένη, από όσο ακούω τους πολίτες, δεν έχει προκαλέσει την παραμικρή συμπάθεια.

ΔΕΝ είναι όμως μόνον οι εργαζόμενοι στους δήμους που κάνουν κατάχρηση του δικαιώματος. Οι αγρότες για παράδειγμα δεν κάνουν χρήση του δικαιώματος να μην διαθέτουν τα προϊόντα τους. Πριν καν διαβουλευθούν, καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν εμπορικά τη χώρα προκαλώντας μεγάλες ζημιές σε άλλους κλάδους εργαζομένων. Θυμάμαι μάλιστα μια απεργία διαρκείας στα λιμάνια πριν από κάμποσα χρόνια που προκάλεσε τεράστιες ζημιές στα αγροτικά προϊόντα, με τους παραγωγούς που εύκολα καταλαμβάνουν τους δρόμους να σκούζουν από απελπισία επειδή θα έχαναν μεγάλα συμβόλαια στην τροφοδοσία των ευρωπαϊκών αγορών, όπως και συνέβη. Η σύγκρουση συμφερόντων ως θύμα της κατάχρησης των μέσων που χρησιμοποιούνται χωρίς λογική και ευαισθησία.

ΓΙΑ να γίνει πιο κατανοητό. Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας. Και καλά τις Ένοπλες Δυνάμεις και την αστυνομία. Οι πυροσβέστες, που ρισκάρουν τη ζωή τους για τη σωτηρία ανθρώπων, περιουσιών και φυσικού κεφαλαίου, γιατί δεν έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν την εργασία, δηλαδή να απεργήσουν; Διότι όπου κρίνονται ζωές και διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα χρειάζονται ασφαλιστικές δικλίδες και η κοινωνία τις απαιτεί και τις αποδέχεται.
 

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, όμως, όταν πραγματικά κινδυνεύουν ζωές και οι ζημιές στην οικονομία σε μεγάλους κλάδους όπου απασχολούνται χιλιάδες εργαζόμενοι είναι δυσβάσταχτες και προκαλούν απολύσεις, με συνέπεια για να λυθεί ένα πρόβλημα να προκαλούνται πολλά περισσότερα; Θα ήθελα να αποφύγω το πολιτικό συμπέρασμα, αλλά είναι αδύνατον. Οι συνδικαλιστές της Ν.Δ. εναρμονίζονται με τη γραμμή του Κυριάκου να πέσει το ταχύτερο δυνατόν η κυβέρνηση. Οι ευθύνες του σημερινού ΚΚΕ, που έχει ισχυρές συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και στους αγρότες, είναι ασυγχώρητες. Διότι δεν μπορεί να είσαι και με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας! Καλή είναι η χειραφέτηση και οι ασκήσεις ταξικής συνείδησης. Όμως, στην περίπτωσή μας, αντί της ταξικής συνείδησης, έχουμε -δυστυχώς- ανάπτυξη της συντεχνιακής τυφλότητας.
 

ΣΒ: Μετά από αυτό είναι ώρα να νομοθετηθεί ο περιορισμός της απεργίας μόνο σε όσες «καλές απεργίες» εγκρίνει η… «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ!!!

Χειροκροτούν: ΝΔ, Μητσοτάκης, Ποταμίσιοι, πασόκοι, Αλαφούζοι, Αδώνιδες και Χρυσαυγίτες, ΔΝΤ, ΕΕ, Σόιμπλε!

Διαμαρτύρονται : ΝΔ, Μητσοτάκης, Ποταμίσιοι, Αλαφούζοι, δημοσιογράφοι του  ΣΚΑΪ και των βοθροκάναλων όπως KONTRAART κλπ, Αδώνιδες και Χρυσαυγίτες γιατί τους έχει κατακλέψει τα επιχειρήματα που επί χρόνια επεξεργάζονταν!
Ριζοσπάστης 30/6/2017
«Λαγός» η «Αυγή» για νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας

Ως «έσχατο μέσο» χαρακτηρίζει την απεργία η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» σε άρθρο (28/6) με το οποίο επιτίθεται αισχρά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τοπικής Διοίκησης. Ο συντάκτης του κειμένου αναπαράγει και ενισχύει ό,τι πιο ελεεινό έχει γραφτεί και ακουστεί στις εφημερίδες και σε άλλα αστικά ΜΜΕ σε βάρος των εργατικών αγώνων, των διεκδικήσεων και ιδιαίτερα ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Μέχρι τώρα είχαμε δει, όταν κινητοποιούνται οι αγρότες, τα φώτα να πέφτουν πάνω στους «αγανακτισμένους» μεταφορείς. Όταν απεργούν οι εργαζόμενοι των μεταφορών, στους «αγανακτισμένους» αγρότες. Κι όταν απεργούν οι ναυτεργάτες ή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, στους «αγανακτισμένους» τουρίστες κ.ο.κ. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται πάντα η προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού». Όλα αυτά, όμως, είναι ερασιτεχνισμοί για την «Αυγή», η οποία είπε να ...ενώσει όλους τους «αγανακτισμένους» και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις απεργίες, που όπως λέει στηρίζονται «στην ομηρία των πολιτών»! Κάπως έτσι, καταλήγει να κατηγορεί για «ομηρία» της κοινωνίας, εκτός από τους εργαζόμενους των ΟΤΑ, τους αγρότες που «καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν εμπορικά τη χώρα», τους εργαζόμενους στα λιμάνια, που με τις απεργίες τους προκαλούν τεράστιες ζημιές κ.λπ.
***
Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο αρθρογράφος μιλάει για «ασυγχώρητες ευθύνες» του ΚΚΕ, που όπως λέει «έχει ισχυρές συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και στους αγρότες»... Και αποφαίνεται για το ΚΚΕ: «Δεν μπορεί να είσαι και με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας» (!). Εκτός λοιπόν από το δικαίωμα στην απεργία, το λιβελογράφημα της «Αυγής» θέλει να πετάξει στα σκουπίδια και την ταξική αλληλεγγύη, δηλαδή την έμπρακτη έκφραση της συμπαράστασης στους απεργούς ενός κλάδου από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, που συνθλίβονται από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια και το κράτος τους. Η «Αυγή» σκόπιμα παρουσιάζει όλους αυτούς να έχουν διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα, για να υπονομεύσει την προοπτική κοινής πάλης και της συμμαχίας τους, να συκοφαντήσει την αλληλεγγύη και να παροτρύνει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κατατάσσοντας όποιον αγωνίζεται και διεκδικεί στους «εχθρούς» της οικονομίας και της ανάκαμψης. Ομολογεί εμμέσως εξάλλου ο αρθρογράφος ότι δεν γίνεται να είσαι και με την καπιταλιστική ανάπτυξη, και με τις δίκαιες εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις, αφού αυτές βλάπτουν τα «εθνικά συμφέροντα», όπως λέει το άρθρο, δηλαδή το συμφέρον της αστικής τάξης, με το οποίο ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο.
***
Φτάνοντας στο διά ταύτα και για να κάνει τα πράγματα πιο σαφή, γράφει η «Αυγή»: «Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας». Για όποιον δεν το κατάλαβε, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ως «λαγός» μπροστά, ανοίγοντας το δρόμο και καλώντας ουσιαστικά σε αποφασιστική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Αποδεικνύεται «βασιλικότερη του βασιλέως», καθώς προπαγανδίζει μέτρα πιο προωθημένα από αυτά που συμφωνήθηκαν στην πρόσφατη «αξιολόγηση» και αφορούν τη νομοθέτηση νέων εμποδίων στην προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία. Είναι φανερό ότι όσοι έχουν πάρει εργολαβία την κατασυκοφάντηση των αγώνων και την προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως η κυβέρνηση και οι εφημερίδες της, συμπληρωματικά σε «ναυαρχίδες» της αστικής προπαγάνδας, το πάνε πολύ πιο μακριά. Το πρόβλημά τους δεν είναι η ρύπανση, ούτε η δημόσια υγεία, για την οποία κόπτονται δήθεν, αφού η πολιτική που υπερασπίζονται και υλοποιούν είναι υπεύθυνη για την επιβάρυνση και σε αυτούς τους τομείς, για τη συνολική υποβάθμιση της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
***
Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι το αίτημα των εργαζομένων για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», την οποία η κυβέρνηση θεωρεί «εκτός τόπου και χρόνου», αφού το κεφάλαιο έχει ανάγκη από «μόνιμα» ευέλικτους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Γι' αυτό η «Αυγή» γράφει: «... Στους δήμους, όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια, τι θα κάνουν οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες;». Δεν λέει βέβαια η «Αυγή» ότι οι υπηρεσίες αυτές είναι μόνιμα υποστελεχωμένες, ακόμα κι αν πάρουμε σαν κριτήριο τη στοιχειώδη λειτουργία τους και όχι τις σύγχρονες ανάγκες. Ότι η εντατικοποίηση πάει σύννεφο για μόνιμους και συμβασιούχους και ότι ακόμα και η «λύση» των πεντάμηνων που βρήκαν για τις «έκτακτες» ανάγκες, με την εκμετάλλευση των συμβασιούχων και τα απανωτά «ατυχήματα», δείχνει τη συνολικότερη αντίληψη και αυτής της κυβέρνησης για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ανάγκες. Φτάνει μάλιστα στο σημείο η «Αυγή» να «αναρωτιέται» αν οι «φορολογούμενοι» αντέχουν να πληρώνουν τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα, θεωρώντας δεδομένο ότι η ανταποδοτικότητα συνιστά «κανονικότητα», παρά τη σκληρή φορολογία που πληρώνει ούτως ή άλλως ο λαός. Και τα λέει αυτά η εφημερίδα μιας κυβέρνησης που φόρτωσε στο λαό δύο μνημόνια και δεκάδες αντιλαϊκούς εφαρμοστικούς νόμους, πρόσθετα σε όσα έκαναν οι προηγούμενοι.
***
Συμπερασματικά: Η επίθεση στους εργαζόμενους της Καθαριότητας είναι επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη, τόσο για τις μορφές που επιλέγει για να προβάλει τις διεκδικήσεις της, όσο και για το ίδιο το περιεχόμενό τους. Γι' αυτό, αθλιότητες σαν αυτές της «Αυγής», που καλούν σε απομόνωση των εργαζομένων που δίνουν δίκαιους αγώνες, πρέπει να επιστραφούν ως απαράδεκτες. Επιβεβαιώνοντας ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος και ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες. Σε μια περίοδο που εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων ετοιμάζονται για νέους απεργιακούς αγώνες, όπως στο Εμπόριο και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι δύναμη και ασπίδα απέναντι σε κάθε υπονόμευση και επίθεση και θα αποτελέσει στοιχείο αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική.
Δ. Π.